ابیاتی از غزل ((( لب یار ))) این غزل چهار ده بیت است

                 این  واژه ی   زیبای   سخن   بیش  ز   قند  است   

                      بر لب  آمد  جان  و  لب  جانانه را  بر خود   ندید  

                                          کــــز همه  ببریده ام   امــــا  ز تو   نتــوان  برید  

                     گرچه او ما را  به هیچ  اندر همه  عالم فروخت   

                                           ما  دل  او را  به   عالم  کی   توانستی  خرید ؟  

                     در  خمار  چشم   اویم  مستی ام  رفته  ز یاد   

                                            شاخی از  گل  دارم  و  دل  بر کجا  شاید  پرید  

                     سعی ام  این  بود  و  نگویم  درد دل را با  تو یار  

                                            بر دهان  شد جان و طاقت بر سر طغیان رسید  

                     بس  سخن آمد ز منصور و بسی  بر  نظم  شد  

                                            لکـــن  او  دل  برده  و   دل  بهــر  او   باید  تپید  

                                 تا   دیگر  بار    خدا   نگهدار                       منصور 

بیتی بداهه که امید است مطلع یک غزل زیبا گردد

               این  واژه ی  زیبای  سخن   بیش   ز  قند   است   

                     گفتمش  اخم  چرا  ؟  لب  بگشا  با لبخند   

                                          گفت  اگر  غنچه  کنم باز  بیفتی  به  کمند  

                          تا  بیتی  و  گذری  دگر   شاد   باشید                     منصور 

بیتی بداهـــه که امـــید است غــــزلی دلــنشین گـــردد

              این   واژه ی  زیبای  سخن   بیش  ز  قند  است  

                ای دل  ز او  چه  دیدی ؟ دادی تعب  به دستم  

                                       ز آندم که  لب  گزیدش  من  بر طلب  نشستم  

                                  تا  بار  دگر   شاد  باشید                منصور 

بیتی از یک غـــــزل از دل برخـــــاسته هفـت بیت است

              این   واژه ی   زیبای  سخن   بیش  ز  قند  است   

                یک  نفس از من  به دو لب گشته بند  

                                                     غم  بخورم   جـــای  لب  همچو  قند   

                                         تا   دگر  بار      شاد  باشید           منصور 

بیتی از یک غـــــزل از دل برخـــــاسته هشت بیت است

           این    واژه ی  زیبای  سخن   بیش  ز  قند  است 

                      کُشتی تو  مرا  ندیدم  آن لب 

                                                         با  بار  غـمت   بکــردم  عادت 

                                            تا  بار دگر        خدا  نگهدار              منصور

بیتی بداهه کـــــه امیـــد است غزلی دلنشین گردد

             این   واژه ی    زیبای   سخن    بیش   ز  قند   است 

                        دستم نمی رسد  که کشم  بر کمان  تو 

                                                   با کس  چه گویم  از  لب و  زیبا  دهان تو  

                                      تا  بار  دگر          خدا         نگهدار                 منصور

بیتی بداهه کـــــه امیـــد است غزلی دلنشین گردد

             این   واژه ی    زیبای   سخن    بیش   ز  قند   است 

                          گــــر گلویم   تر نشد   از  جــــام می 

                                                      در خماری  ز آن  لبت من تا  به کی ؟ 

                                            تا   دگر بار         خدا   نگهدار               منصور

بیتی بداهه کـــــه امیــــد است غزلی دلنشین گردد

             این   واژه ی   زیبای   سخن    بیش   ز   قند  است 

                      هـــزار  بار    اگـــر   توبه  بشـــکنم   بازم 

                                                     چو آن  لبش  به  لب  آید  ز آن  سرافرازم 

                                       تا  بار      دگر               خدا   نگهدار                منصور 

                                                چت روم  فیس بوک  گوگل  تویتر گوگل  تالارگفتگو