ابیاتی از دو غزل زیبای از دل برخاسته

              این   واژه ی   زیبای  سخن  بیش   ز  قند  است   

                یک  دهان  غنچه  و  این  خیل  مست   

                                                   در  خماری  گشته ام  من می پرست   

                                  و  ابیاتی  از  یک  غزل  از دل  برخاسته   

                دست  خدای  خوانان  راهی  دگر  نگیرد   

                                                و ر  می کشد  به  تیغم   اماده  بر قتالش   

                منصور اگر به دامی  کی به ز این  مقامی  

                                               کس اینچنین نباشد بر چشم چون غزالش  

              تا  مطلع و  بیت  دگر ای یار  وفادار    شادی  ببرت  باد خدای  تو نگهدار     منصور 

بیتی بداهه کـــــه امیـــد است غزلی دلنشین گردد

             این   واژه ی    زیبای   سخن    بیش   ز  قند   است 

                          گــــر گلویم   تر نشد   از  جــــام می 

                                                      در خماری  ز آن  لبت من تا  به کی ؟ 

                                            تا   دگر بار         خدا   نگهدار               منصور