این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
بر دیده ی عاشقان بیدار
هر لحظه ی عارفان تب دار
برصفحه ی هرکتاب مستور
بر جام شراب و آب انگور
تا دیگر دیدار خدا نگهدار منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
گفتند مگو راز نهان را چکنم ؟ دل بفغانست
هر زخمه ی مضراب چه زخمی بدل و درد نهانست
تا دیگر دیدار خدا نگهدار منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
دو بیت فی البداهه برای جلیل شهناز دلنواز
ای جلیل بی بدیل نغمه ساز دل نواز
وی که تارت میبرد هر زخمه اش دل را بناز
بار دیگر نغمه ای پرداز و آوازی بساز
وی هنر از پنجه ات آید که با سوز و گداز
تا دیگر دیدار خدا نگهدار منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
عید فطر مبارکباد
صبح عنایت دمید جلوه گرم شد چه عید
جام شرابی بده انچه بدادی وعید
مشک بسوزید و عود کز بر رب ودود
عید بیامد کنار بهر خوشی دل طپید
و ر لب منصور را جام شرابی ندید
کبک خرامان جام پر کن و شاهین رسید
مطلع غزل حال و خیال
قامتت دل می برد شب هم خیال
هم ز قامت هم ز شب افسرده حال
همیشه شاد و خندان باشید منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
اینک غزلی برایتان دارم که حدود دو سال پیش سرودم
هر که چون من به درت چشم تماشا دارد
کوس رسوائی اگر زد ز چه پروا دارد ؟
بس تطاول به سرم شد که نظر باز شدم
که نظر بازی تو حالت یغما دارد
خون دل خوردم و از لطف شکر خند تو گل
به مقامی شده ام کز تو تماشا دارد
من به اول قدم از روی تو مجنون گشتم
که دلم قطره و او جلوه ی دریا دارد
بس بگردیدم و در باغ خم اندر خم حسن
گل رویت همه جا در دل ما جا دارد
گفته بودم بگریزم ولی افسوس نشد
مگر از دست تو کس رفته و کس پا دارد ؟
بگذارم که بگویم ز جمال و رخ و حسن
آنچه دیدم به جهان روی تو یکجا دارد
سنبل موی تو دارد همه افسون بهار
طره ات بوی گل و چنبر زیبا دارد
گرچو منصور به دارم بکشند از غم دوست
خوش نماید که بر آن قامت رعنا دارد
تا دیگر دیدار خدا نگهدار منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
مستی چشم تو آمد ببرم زود بیا
آتش افتاده بدل ای صنمم زود بیا
شربتی ز آن رخ نازک نچشیدیم و هنوز
مهرت افتاده بجان و به دلم زود بیا
گر چه خواندم ز پی ات ایه اخلاص ز دل
همچو ابروی کمانت کمرم زود بیا
یوسف افتاده بچاه و که نظر خواهد کرد ؟
به امید بوی آن پیرهنم زود بیا
منم آن شاخ که بی برگ و گلم همره تو
ای که هستی همه ی برگ و گلم زود بیا
این غزل بیست بیت است تا دیگر دیدار خدا نگهدار منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
من از ملام و ملالت نمی روم از جام
هم از حلال و حرامت نمی پرم از بام
این غزل ده بیت است منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
بخت خسبیده به وصلت چه بخوابست هنوز
دل من در پی آن جام شرابست هنوز
تا دیگر دیدار شاد باشید و کامروا منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
تا تو بر این دل دیوانه غم انداخته ای
از غمت بر کمرم بار و خم انداخته ای
این غزل هشت بیت است
کلیه اشعار مندرج در این وبلاگ از سرایشهای منصور است
توجه فرمایید که تبادل لینک
فقط با وبلاگهای شعر و غزل و موسیقی اصیل ایرانی انجام میگردد
منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
این وبلاگ برایم شده ویژه بداهه سرائی
یعنی هر وقت میخواهم از اشعار سابقم بنگارم دل میگوید نه بداهه
مردم از دست رخت گر به عذابند هنوز
عاشقان از نظرت در تب و تابند هنوز
عارفان بر سر این گنج به رنجند و خیال
عابدان گر تو ندیدند بخوابند هنوز
گر چه منصور بر این دار به نجوای تو شد
شده پیر و دگران گرم شبابند هنوز
تبادل لینک فقط با وبلاگهایی میگردد که در زمینه شعر و ادب پارسی
و یا موسیقی اصیل ایرانی فعالیت می نمایند
تا بداهه یی دیگر شاد باشید و کامروا منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
مرغی که اسیرست در آن دام مرنجان
شاید که بود بلبل و یا مرغ خوش الحان
وز آن خم ابروت بسی غمزه بدیدم
یک بار دگر ناز بکن تا ببری جان
تا د یگر د یدار خدا نگهدار منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
اینک ابیاتی فی البداهه برای شما عزیزان همراه میسرایم
هر که دارد نظر پی جانش
کی شود لاف عشق جانانش ؟
گر ز مهر و وفا تو دم بزنی
یا مزن یا بیار برهانش
ور به دریای عشق همچو غریق
ز چه ترسی رسد که بارانش ؟
هر که شد بنده و فقیر نگار
مفتخر باشد اوست سلطانش
من تو را جویم از دو عالم و عشق
درد من را چه اوست درمانش
و ین دل از ناوک نگاهت زخم
از سر خنجرت مترسانش
وای از آن لعل لب که برده دلم
غنچه ای در بن آب دندانش
و آنکه در بادیه بعشق تو شد
لذتی باشد از بیابانش
چاه عشق است یا که بحر فنا ؟
آنچه نامیده شد زنخدانش ؟
و زخدا خواهمت نه جز که وصال
من نخواهم که حور و غلمانش
گر چه منصور میکشد به حریم
صد چو من گشته گوی چوگانش
من بدنبال او چه مفتونم
همچو مویش شدم پریشانش
این غزل بعد از درج در وبلاگ بالغ بر سی بیت گردید
با غزل مفتون یار تا د یگر د یدار خدا نگهدار دوستدار همه ی شما منصور