این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
ترسم ز دلم دو باره آید سازی
گر در پی او باز روی می بازی
و بیتی از غزلی دیگر این غزل هفت بیت است
من امشب تا سحر بر درگه میخانه می خوابم
نه هشیارم که من همچون یکی دیوانه می خوابم