غزل ( چشم و تماشا )

            این  واژه ی  زیبای  سخن  بیش  ز  قند  است 

                     اینک  غزلی  برایتان  دارم  که  حدود  دو سال  پیش  سرودم 

         هر  که  چون  من  به درت چشم  تماشا  دارد 

                                               کوس رسوائی    اگر  زد     ز چه  پروا  دارد  ؟ 

         بس  تطاول به سرم  شد که  نظر  باز  شدم 

                                              که  نظر    بازی    تو    حالت      یغما    دارد 

         خون  دل  خوردم و از لطف  شکر خند  تو گل 

                                               به  مقامی    شده ام  کز   تو   تماشا  دارد 

         من به اول قدم   از روی تو   مجنون  گشتم 

                                               که  دلم    قطره و    او  جلوه ی    دریا  دارد 

         بس  بگردیدم و   در باغ خم اندر خم حسن 

                                                 گل رویت  همه  جا    در  دل  ما   جا  دارد 

         گفته بودم    بگریزم   ولی  افسوس  نشد 

                                                مگر از دست  تو کس  رفته و کس پا دارد ؟ 

         بگذارم که  بگویم  ز  جمال و رخ  و  حسن 

                                                آنچه  دیدم  به جهان  روی تو   یکجا  دارد 

          سنبل موی  تو  دارد  همه   افسون  بهار 

                                                 طره ات   بوی  گل    و   چنبر زیبا    دارد 

         گرچو منصور به دارم بکشند از غم دوست 

                                                 خوش  نماید که  بر آن  قامت رعنا   دارد 

             تا  دیگر  دیدار  خدا  نگهدار                                        منصور