بیتی از یک غزل از دل برخاسته

           این   واژه ی   زیبای   سخن    بیش   ز    قند   است 

                      هر چه کردم   بنشینم  که  به درگاه  بهار 

                                                   دیدم   این  طرفه  ندارد   که دوامی  انگار 

                                     تا  دگر  بار      بهار  دل  باشید                  منصور