این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
ای دل به کجا تو می بری جان مرا ؟
او برده تو را و برده ایمــــان مرا
تا بار دگر شاد باشید منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
بشکسته پری چون من در شهر نمی باشد
یا همچو دلی چون من در دهر نمی باشد
تا دگر بار خدا نگهدار منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
من به روی تو اگر مفلس و هم مسکینم
خوش بر اینم ز جفایت چه دلی بی کینم
تا دگر بار خدا نگهدار منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
گر چه پاییز دلم از غم تو لبریز است
به کجا سر بگذارم ؟ همه جا پاییز است
دل زیبایتان مدام بهاری باد منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
روی یک کاغذ نوشتم عشق از اوست
دیدم آنجا هم روان آبی به جوست
بزودی ابیاتی از این حکایت عاشقانه منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
تو می دانی چرا من مرغ شب خوان شباهنگم ؟
ز بسکه از شبان دلگیر و دلتنگم
و آندم که همه مرغان
کنار جفت خود در خواب و مدهوشند
قناریها و بلبلها همه خاموش و بی هوشند
من آندم تا سحر مرغ شباهنگم
یکی شب
بر سر بام یکی خانه
نه
ویرانه
بدیدم کودکی را زار می گرید
قطعات بیشتری از این شعر نو را در اسمان شعر در بلاگفا بخوانید منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
این همه شرح و بیان از دل و دامان ز چه روست ؟
خلقی اندر پی او محو و پریشان ز چه روست ؟
ابیات بیشتر در اسمان شعر در بلاگفا منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
خمار از چشم او باید بیاموزد خماری را
که بوی زلف او گم میکند باد بهاری را
تا دگر بار شاد باشید منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
شعری نو اما بداهه
این دلم
گاهی تو را می خواند و
گاهی نمی داند
تویی آن بی وفا یارم
نمیدانم که دل را دستت سپارم
یا که آنرا می سپاری
در دل سطلی زباله
تا کند ناله
چنان نالد که آتش از دلش
دست رفتگر سوزد
و آن هم بی خبر سوزد
و او بر دارد و
بیرون شهری
دفن بی ریا سازد
ز من او را جدا سازد
و گر از خاک این دل هم گلی روید
که هرگز هم نمی روید
اگر روید
بود نامش گل ناله
شبیه یک گل لاله
این شعر نو بسیار طولانی گردید منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
چشمت ار سیل شود رفته نمی آید باز
ای دل امید ببستی کنون هم تو بساز
این غزل ده بیت است منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
ز آندمی در ذهن من نقش رخت تصویر شد
ناله ام هم در غمت زیبای من شبگیر شد
تا بار دگر خدا نگهدار منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
ای که من بار غمت را بر دل خود می کشم
گر نباشی در برم با خاطرت هم دلخوشم
این غزل هفت بیت است منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
به بیـــداری اگـــر رویت ندیدم
چه هر شب خواب گیسوی تو دیدم
تا دگر روز پیروز باشید منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
بداهه سرایی شعر نو
هر چه گشتم در افکارم
من به او بدهکارم
او نمی خواهدم اما
عاشق او و دیدارم
هر کجا می رسم به بانگ بلند
گویم او هست یار و دلدارم
گر چه بر من جفا بنمود
دائما وفا دارم
هر شبم چه شبگیرم
عاشقی به تقصیرم
من به او بدهکارم
ادامه دارد تا دگر دیدار خدا نگهدار منصور
این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
پیرهن گل پاره کرده گشته ام در التهاب
شاید این باشد که من بی پیرهن خواهم تو را
گر چه منصور از یتیمی رخت شد در به در
بیش از اینم غم مده لب بر دهن خواهم تو را
این غزل هفت بیت است منصور