شعری نو اما بداهه

          این    واژه ی    زیبای    سخن    بیش   ز   قند   است 

             خسته ام 

                 از تو  و این  راه  دراز 

                             خسته ام 

                                     از تو و این  سوز  و گداز 

                                                  خسته ام  

                                                      انچنانی  ز  دل  و  خود  خجلم 

                                                            به   که   گویم   ز تو     من  در بدرم ؟ 

                به  که  گویم  که  مرا  حالی  نیست ؟ 

                           دگر  از  عشق  تو   احوالی  نیست 

                                       به  کجا   سر  بگذارم   به   بیابان  فراق ؟ 

                                                            خسته ام  از  تو   و  این  درد  و  نفاق 

               آنچنان  با  تو  و  دل  در گیرم 

                             دانم  از  این  همه  غم  می میرم 

                                              ولی  انگار  مرا  در  دل  تو  راهی  نیست 

                                                           برگ  خشکم  که  مرا  آهی  نیست 

                 گوییا  من   پسر پاییزم 

                             چکنم  کز  غم  عشق  تو  چنین  لبریزم ؟ 

                                                 خسته ام  

                                                         برو  منصور  تو  را  شوری  نیست 

                                                        دگر  آن   ناله ی  منصوری  نیست 

                            و  با این   شعر نو   بداهه    تا  دگر   روز   پیروز  باشید                 منصور