بداهه سرایی

         این    واژه ی    زیبای    سخن    بیش    ز    قند   است 

                   دست  تمنا   به  درت   گر  دراز 

                                                             میکنم ای  خالق من چاره ساز 

                   تا  که  کنی  حاجت من  را  روا 

                                                             من نشوم   از تو  و   یارم   جدا  

                  چشم  طلب   بر در  تو  دوخته 

                                                             ای  که  مرا   عشق   بیاموخته 

                  یار  مرا   داده  تو    روی  جمیل 

                                                           جان  بسی  بر رخ  او  شد  قتیل  

                                و  این  بداهه   سرایی    سیزده   بیت   گردید      منصور