بیتی فی البداهه که امید است غزلی دلنشین گردد

         این   واژه ی    زیبای    سخن     بیش   ز    قند    است 

           تا   دست  من  و    دامن  آن   سرو   چمان  است 

                                               جان  بر  لب  و    لب  از  غم  او  هم  بفغان  است 

                               تا   دگر  بیت  و   دگر  بار      خدا  نگهدار            منصور