بیتی فی البداهه که امید است غزلی دلنشین گردد

             این  واژه ی   زیبای  سخن    بیش  ز   قند   است 

              یادت از خـــاطر مـن  کی برود    ای  که  بهـــار 

                                              با تو  بودم  ز چه رفتی ؟  که  شدم  سنگین بار 

                                            تا   دگر بار      خدا نگهدار                  منصور