بیتی فی البداهه که امید است غزلی دلنشین گردد

              این   واژه ی    زیبای   سخن   بیش  ز    قند  است 

                 گر چه   به  وصل  تو  یار  گشته  دلم  نا امید 

                                                     لیک  ز هجر  تو  هم  چون  دل من کس  ندید 

                                     تا  دگر دیدار   خدا  نگهدار                                 منصور