این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
من که نا مهربان شده یارم
عشوه پیش آمدست و آزارم
عاشق صادقم ولی چکنم ؟
کــــم بود نزد یار مقـــــدارم
من چه نازک دلم مثال تنش
کی توانم دلــــم نگـه دارم
روی یــارم ندیدنش بهتــــر
تا ببینم میـــــــــان اغیــــــارم
عشق من در خفا و صبرم رفت
پرده بر شد عجب ز اســرارم
او سخن گوید و چنان مستم
که بلــــــرزد زبان و گـــفتـارم
و ر بمــــیرم از ین دل آزاری
بخـــــــــدا بهر او ســــزاوارم
هر چه منصور میکشد دل خویش
او چه پیچد دمـــار و طـــومارم
تا سرایشی دگر خدا نگهدار منصور