راز و نیاز ( جکایت ) این سروده سی بیت است

             این  واژه ی  زیبای   سخن  بیش  ز   قند  است 

                 بی  نمازی  شد به  مسجد  تا نیاز 

                                                           گوید و    راز  دلش     با    بی  نیاز 

                چونکه دستش را کشیدی سوی دوست 

                                                      عابدی گفتا  تو  اینسان  خوان نکوست 

                من چهل  سالم  چنین کردم  نماز 

                                                           تا بگیرم  چاره ای    از  چاره  ساز 

                بی نماز از او  بپرسیدی  چهل ؟ 

                                                     دست  بر سویش   نمودی ؟   وای  دل 

                 بر قیام  آورده   قد  هم  بر سجود 

                                                            تا  همه  ذکر   تو  بینند  و  شهود 

                 این  ریا  باشد   نه  دستی  بر  نیاز 

                                                          من  به  یک  خلوت  از او  گیرم  نیاز 

                 هر  زمان  کار  من  افتادی   به گیر 

                                                             گویمش  یارب  بیا    دستم   بگیر 

                 من  کنونم دل  بر او  گشتی  چو تنگ 

                                                            امدم    مسجد  کنم    یکدم  درنگ 

                 رو  تو  بیرون  دل  ز  این   تزویر کن 

                                                            و ز  ریا  خالی  هم   از  تکفیر   کن  

                سفره ای  داری  که نامش  جا نماز 

                                                          این  ریا   بردار   و   دل  کن  بر  نماز 

                می  بخور  اما   دل    آزاری   مکن 

                                                             بهر دل  هم    مردم   آزاری   مکن 

               رو  تو  این  دست و دلت  تطهیر کن 

                                                            ناله ای  اندر شب  و    شبگیر  کن

                 تا  به یکدم حاجتت  گیری ز دوست 

                                                           حاجت از  ما باشد و دل ز آن اوست 

                مسجد و  میخانه  بر ما  گر  یکیست 

                                                          جای دل هم مسجد و میخانه نیست 

                           این  سروده سی  بیت  است  تا  دگر دیدار  شاد باشید          منصور