بیتی از غزل ( بی سر و پا )

             این  واژه ی  زیبای  سخن    بیش  ز  قند  است  

              همه  در  کــــوی  تو   با  پا و  قــــدم  می آیند 

                                                 این  تو هستی  که مرا  بی  سر و پا می آری 

                                             تا  دگر  سرایش   بخت  یار  خدا  نگهدار     منصور