بداهه سرایی غزل

               این  واژه ی   زیبای   سخن   بیش  ز  قند  است   

                 چنان  ز عشق  تو مستم  که  هوش  رفته  ز دستم  

                                     ز هر که  جز  تو  بریدم   ز  هر چه  جز  تو  گسستم  

                ملامــت  آنچــه  شنیدم    ملاحـــت  آنچــه  بدیدم   

                                      اثر  نشد  به  دلم  آن   ز  این   چـــه  باده  پرستم   

                شریعـــــتم  نپذیرد   کــــه  مست  بر تو  نمـــــازم   

                                       خیال مست  بر آن  شد  که  دامنت  شده  دستم  

                              این  غزل  بداهه   شش   بیت  گردید                    منصور 

مطلع یک غزل زیبای دلنشین این غزل ده بیت است

           این   واژه ی   زیبای   سخن   بیش  ز  قند  است   

              هر شب  از  دست تو  من  تا بسحر می نالم   

                                       ولی  از  عشق  تو و  دل  به  خودم  می بالم   

            تا  مطلع  و بیت  دگر ای یار  وفادار    شادی  ببرت  باد  خدای تو نگهدار     منصور 

بیتی بداهه کـــه امیـــد است غزلی دلنشین گردد

            این   واژه ی   زیبای   سخن  بیش   ز  قند   است 

                               بیم  و   امیدم  چنین   می کشدم  سوی  دوست 

                               و آنکه بمیرد  به عشق  کشته ی شمشیر اوست 

                                            تا   دگر   بار                خدا  نگهدار                  منصور

بیتی بداهه که امید است غزلی دلنشین گردد

           این   واژه ی   زیبای   سخن    بیش  ز  قند  است 

                    اگر که  خاک من افتد به دست  فخٌارم 

                                                 کجا ز  عشق  تو  من   دست  بر  دارم 

                                        تا   دگر   سرایش       شاد باشید           منصور

بیتی از یک غـــــزل از دل برخـــــاسته هشت بیت است

            این   واژه ی   زیبای   سخن   بیش  ز   قند  است 

                                 چنان  ز عشق تو من گشته ام  به حیرانی 

                                 غلام   حلقه  به  گوشم    ستاره  پیشانی 

                                              تا   دگر سرایش         شاد  باشید              منصور

بیتی از غزل ((( پروانه ی بی پروا )))

            این   واژه ی   زیبای   سخن   بیش  ز   قند   است 

                       پروانه  برو    که  شب   سحر  شد 

                                                        و ین عشق تو هم  چه بی ثمر شد  

                                              ابیات  بیشتر  در  اسمان  شعر  بلاگفا              منصور

دو بیت از یک غزل . نام غزل ( دوست اوست ) ده بیت است

            این   واژه ی   زیبای   سخن   بیش  ز   قند  است 

                        حیـــرتم   در  وجــود  مقـــتدری 

                                                           صورت  آورده   این چنین  بشری 

                       در پی  وصـــل دوست  می نالم 

                                                           شد چه عمری بعشق او سپری 

                                                 این  غزل        ده  بیت  است               منصور

بیتی بداهه کـــــه امیــــد است غزلی دلنشین گردد

            این   واژه ی   زیبای  سخن   بیش   ز   قند   است 

                                 دلم از  بار  غمت   گر چه که   فرسود مرو 

                                 ای تو سرمایه ی عشق و ضرر و سود مرو 

                                            مدام    شیرین  کام   باشید           منصور

بیتی بداهه کـــــه امیــــد است غزلی دلنشین گردد

           این    واژه ی    زیبای    سخن   بیش   ز  قند   است  

                           آن گونه  خراب عشق  یارم 

                                                               دل  بر  دگران  نمی سپارم 

                                         تا  بار  دگر                خدا نگهدار               منصور

بیتی بداهه کـــــه امیــــد است غزلی دلنشین گردد

            این   واژه ی   زیبای   سخن    بیش   ز   قند   است 

                      قتـــیل  عشق  او  را  غم  نباشد 

                                                               به جز وصلش  دگر  مرهم  نباشد 

                                         تا  دگر بار             خدا نگهدار                         منصور