ابیاتی از یک مثنوی عارفانه سی بیت است

             این  واژه ی   زیبای   سخن  بیش  ز  قند  است   

              نفی  و  اثباتم   چـــه  باشد  بر  وجود  

                                                   کز  ازل  بر  لم یزل   کـــــــردم  سجود  

             خالق  کـــون  و  مکان  گـــر ما  و  غیر  

                                                  بر زمان  و  در  مکانهــــــا   داده  سیر   

             ما چو نی  باشیم و جان باشد  قمیش  

                                                  کی  ز نی  آید صدا  بی نفخ  و  نیش ؟  

             آنچه  منصور  از  وجـــــود  و  او  بگفت  

                                                   ذره ای   از خــالق  و  هستی  نگفت   

                    تا  دیگر  بار    شاد  و شیرین  کام    باشید                      منصور  

بداهه سرایی غزل

              این  واژه ی   زیبای   سخن   بیش  ز  قند  است   

                بوی گل  از کـوی تو  آورد باد   

                                                               روی زیبایت   گـزندی را  مباد   

               صورتت  یادم  ز  خــالق میکند  

                                                               کی رود آن صورتت را هم ز یاد  

               دل  بدادیم و  غمی  اندوختیم  

                                                               تا  ببینیمت نه کم  بل هم زیاد  

               ور چه منصور از تو بس آشفته شد  

                                                          دل ز این آشفتگی هم  شد به باد   

                             تا   بار  دیگر      کامروا   باشید                    منصور