بیتی فی البداهه که امید است غزلی دلنشین گردد

          این  واژه ی    زیبای   سخن    بیش   ز    قند   است  

            بازم  آمــــد  که  شب  و  درد دلـــم  بالا  شد 

                                                  دارویش  هم  چه  بگویم ؟ لب  آن  رعنا  شد 

                                تا   سرایشی  دگر   خدا  نگهدار                       منصور