ابیاتی از غزل ( هذیان )

             این  واژه ی   زیبای  سخن  بیش  ز   قند   است 

                بر   هـــــذیانم  ز  غـــــم   روزگار 

                                                              گشته  زیارم  که  چه  بی  اعتبار 

               آنچه  کشیدیم   ز  تفریق  عشق 

                                                                جمع  شد و  دل  بکند   بی قرار 

              و آنچه  که  منصور   ز شور    آورد  

                                                              از لب  یارست  و   گل  اندر   بهار 

                              تا   دگر  دیدار   بهاری  باشید                              منصور