غزل ( عشق سرکش )

             این  واژه ی   زیبای  سخن   بیش  ز    قند است 

              ای  عشق  سر کش آخرش  زار و   زمین گیرت  کنم 

                                         با من  نمی سازی  اگر  پا  بند     زنجــــــــیرت  کنم 

             گفتم  به  خون بنشسته ام   گفتی  جنونت میدهم 

                                         با  این  جنـــون  و  بی کسی    پا  بند   تدبیرت  کنم 

             سنگین دلی دادی بمن  رنگین   رخ   و   شد بی وفا 

                                           پیرم  بکرد از  عشق  خود  من هم  تو را  پیرت  کنم 

             اندر  فغانم  ســــوی  او    دلبسته ی    گیسوی  او 

                                           فرصت  ندادی   گر  مرا     ای  ناله   شبگیرت   کنم 

             منصورم  و   بی  در  کجا  زنجـــیرم    افتاده    به  پا 

                                            زنجیرت از  پا  میکشم  چون  خود  به  تکفیرت  کنم  

                         این  غزل   یازده  بیت  است   تا  دگر  دیدار  خدا  نگهدار                   منصور