ابیــــــــاتی از یک غـــــــزل از دل برخـــــاسته

              این  واژه ی   زیبای   سخن   بیش  ز  قند  است   

                 نمی دانم  چــــرا  شبهــــا  ز  روی  یار   غمــگینم   

                                   چنان میسوزم  از هجرش  که جز وصلش نمی بینم  

                 مـــرا  عهدیست  با  جــانان   ضرورت  گفتنم  باشد  

                                    جفا گـر  بر سرم   آید   وفـــا  را  صـــد  دو  چندینم  

                 و گر برخیزد از دستم  که یکدم  بی  رخ اش  باشم  

                                     خدا  داند  چنان  گــردم   که  مرگ  آید   به  بالینم  

                          این  غزل  هشت  بیت  است  تا دگر  بار  شاد  باشید        منصور