ابیاتی از یک مثنوی عارفانه سی بیت است

             این  واژه ی   زیبای   سخن  بیش  ز  قند  است   

              نفی  و  اثباتم   چـــه  باشد  بر  وجود  

                                                   کز  ازل  بر  لم یزل   کـــــــردم  سجود  

             خالق  کـــون  و  مکان  گـــر ما  و  غیر  

                                                  بر زمان  و  در  مکانهــــــا   داده  سیر   

             ما چو نی  باشیم و جان باشد  قمیش  

                                                  کی  ز نی  آید صدا  بی نفخ  و  نیش ؟  

             آنچه  منصور  از  وجـــــود  و  او  بگفت  

                                                   ذره ای   از خــالق  و  هستی  نگفت   

                    تا  دیگر  بار    شاد  و شیرین  کام    باشید                      منصور  

بیتی بداهه که امید است غزلی دلنشین گردد

              این  واژه ی  زیبای  سخن  بیش  ز قند  است    

              چند از آن  رو  همچو  نی از دل  برون  آید نفیر ؟  

                                    تا کی از هجران  بگویم  گشته ام  فرتوت و پیر ؟  

                                        تا بار دگر             خدا  نگهدار             منصور

بیتــــی بداهه کـــه امیــــد است غــــــزلی دلـنشین گــــــردد

            این   واژه ی   زیبای   سخن  بیش  ز   قند  است 

                    چند  نالم  همچو نی   آشفته ی  خوبان  شدم 

                                       دل  به  درد  آمد ز  بس  در  بند  مهرویان  شدم 

                                                مدام       شاد         باشید               منصور