ابیاتی از غزل ((( لب یار ))) این غزل چهار ده بیت است

                 این  واژه ی   زیبای   سخن   بیش  ز   قند  است   

                      بر لب  آمد  جان  و  لب  جانانه را  بر خود   ندید  

                                          کــــز همه  ببریده ام   امــــا  ز تو   نتــوان  برید  

                     گرچه او ما را  به هیچ  اندر همه  عالم فروخت   

                                           ما  دل  او را  به   عالم  کی   توانستی  خرید ؟  

                     در  خمار  چشم   اویم  مستی ام  رفته  ز یاد   

                                            شاخی از  گل  دارم  و  دل  بر کجا  شاید  پرید  

                     سعی ام  این  بود  و  نگویم  درد دل را با  تو یار  

                                            بر دهان  شد جان و طاقت بر سر طغیان رسید  

                     بس  سخن آمد ز منصور و بسی  بر  نظم  شد  

                                            لکـــن  او  دل  برده  و   دل  بهــر  او   باید  تپید  

                                 تا   دیگر  بار    خدا   نگهدار                       منصور 

ابیاتی از غزل (((( خواب یار )))) این غزل دوازده بیت است

             این   واژه ی   زیبای   سخن   بیش   ز  قند  است   

              بی  گمان  شک تو مکن  مقصد و منظور منی  

                                             ای که  سرو  چمن و  گل  تو  به  هر انجمنی  

              یک قـــدم  باز  تو   بردار   که  بینـــم  قـــد  ناز  

                                            ناز من  همدم من  دل ز چه رو  می شکنی ؟  

              بلبلم  بر  گل  رویت   کــــه   به  نظم  آمده ام  

                                            خواب نازت  نگرم   گر چه  سخن   می  نکنی  

              و ر بیادت   بنشینم  همه  دم   چشم  به  راه  

                                            نروی  از  نظــــرم    یک  مــژه   بر هم  زدنی   

                           تا   دیگر  سرایش   شاد  و کامروا  باشید                   منصور