ابیاتی از غزل ((( نگاه گناه ))) این غزل چهارده بیت است

             این   واژه ی   زیبای   سخن   بیش  ز   قند  است   

              اگر  این   نگـــه  گناه  و   که  بسی   نگاه  دارم   

                                         و گر  این  گنه  به  نهی ام  که بسی  گناه  دارم  

              به  کجا   ز دل  گریزم  که  به  دست  او  اسیرم   

                                          به  جز  از جمال  و  رویش   به  کجا   پناه  دارم   

              که چنان به دل  نشسته  کمرش به جان ببسته  

                                           ز دو  هفـته   ماه  رویی   به ســرم   کلاه  دارم   

              به  خدا  که دل نبندم  بجز  از دو چشم  و رویش  

                                          که بر آن دو چشم مستش چه خوشم سپاه دارم  

              همه  بر حـــذر  کــنندم   که  نظر   برش  نبندم   

                                             به  کــــجا  روم  ز دستش  نه  گـــریزگاه   دارم    

                       تا   دگر  بار               شاد  و   سر افراز  باشید                    منصور  

بیتی از یک غــــــزل از دل برخـاسته و بیتی بداهه

             این  واژه ی  زیبای  سخن  بیش   ز  قند  است   

                نه  دستی  دارم این دم  تا که  گیرم  پای  تدبیرم  

                                         که  در این های و هوی فکر خود دارم چه میمیرم   

                                                    و  بیتی بداهه    

                اسیرم  بدستش  رهیدن کجاست  ؟    

                                                        دلم  مرده  شد  گو  تپیدن  کجاست ؟  

                                   تا   بار   دگر          خدا   نگهدار                           منصور