این   واژه ی   زیبای   سخن      بیش   ز   قند   است 

                   اگر   از درم   در آیی   بخدا   که  من  بیفتم 

                                                منم  آن هزار دستان که کشد  فراق  جفتم 

                   تو اگر  شوی گلستان  بچنین جمال و صورت 

                                                گل از آن رخت بگوید به غلط که من  شکفتم 

                   شبی از  فراق  رویت  در هجر  می زدم  من 

                                                به لبم  چنین  بر آمد  غم دل  که می نهفتم 

                   تو که بر سرای منصور اگرت شوی به شامی 

                                                 سر و جان به پات  ریزم  بخدا که من  بیفتم 

                         این  غزل     نه بیت     و نام  آن   هزار دستان     است                      منصور