بیتی بداهه که امید است غزلی دلنشین گردد

 

 

 

            این   واژه ی   زیبای   سخن     بیش  ز   قند  است 

 

 

 

 

 

                    تو که کز آن لب خود  شهد  و  شکر می ریزی 

 

                                         دامنت  کو  که شود  مامن و  دست آویزی  ؟ 

  

 

 

                                این   غزل  پنج  بیت  گردید   و نام  آن   هم   (  صنم  تبریزی )

 

 

 

                                         تا  دگر  بار   نوروزی  باشید             منصور