این   واژه ی   زیبای   سخن     بیش   ز  قند   است  

                      زلف  درازش   اگر     زهد  و   نمازم   ببرد 

                                               گاه  گل  آمد  ولی   قند  لبش  لب  نخورد 

                                      تا  دگر  بار          بهار دل   باشید               منصور