بیتی بداهه که امید است غزلی دلنشین گردد

 

 

 

 

          این   واژه ی    زیبای   سخن      بیش   ز   قند   است 

 

 

 

 

 

                  چنان   افتاده ام   بی خود  ز  خویشم 

 

                                                      چو  عشق  آمد  برون گشتم  ز کیشم 

 

 

 

 

                                   تا   دگر   بار        خدا  نگهدار                  منصور