این   واژه ی    زیبای   سخن      بیش   ز   قند   است 

                                           شعری  نو   اما   بداهه 

               این  دلم 

                    گاهی  تو را می خواند و 

                             گاهی  نمی داند 

                                       تویی  آن بی  وفا  یارم 

                                        نمیدانم  که دل  را  دستت  سپارم 

                                                          یا  که   آنرا   می سپاری 

                                                           در  دل   سطلی   زباله 

                                                              تا  کند  ناله 

                چنان   نالد  که  آتش  از  دلش 

                            دست  رفتگر  سوزد 

                                  و  آن  هم  بی  خبر  سوزد 

                                        و  او   بر دارد  و  

                                                بیرون   شهری 

                                                         دفن  بی  ریا   سازد 

                                                                  ز  من   او  را  جدا   سازد 

                  و  گر  از  خاک   این  دل  هم   گلی  روید 

                            که  هرگز  هم  نمی روید 

                                         اگر  روید 

                                                   بود  نامش  گل  ناله 

                                                   شبیه  یک  گل  لاله 

                                            این   شعر  نو   بسیار   طولانی   گردید                     منصور