بیتی بداهه که امید است غزلی دلنشین گردد

 

 

         این   واژه ی    زیبای    سخن     بیش   ز   قند   است 

 

 

 

 

 

               ای که  رویی  چو  گل و  گونه  چو  نسرین  داری 

 

                                             این  همه    جور  جفا  را   به  چه   آئین  داری ؟ 

 

 

 

 

                                   تا   سرایشی  دگر           خدا نگهدار                 منصور