غزلی برای فرهنگ شریف عزیز که نوازندگی تارش دلنواز است

             این  واژه ی   زیبای  سخن  بیش  ز  قند  است  

 

 

 

                            غزلی  برای    فرهنگ شریف     که    عمرش   دراز  بادا  

 

                                             و  همچنان  پنجه اش  پر توان 

 

 

                           این  غزل  هفت  بیت  است   که مطلع  ان تقدیم میشود 

 

 

 

               دانی  آن  کیست  بدل  راه  کند  ؟  فرهنگ  است 

 

                                            شادی   آور  بشود   هر که    ز غم   دلتنگ  است 

 

 

 

                           تا  غزلی  و نظری  دیگر  خدا  نگهدار                 منصور