این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
زمستان رفت و نوروز و بهارست
ولی او بی قرار است
به تبریکی دلش را شاد گردان
ز مهرت خانه اش آباد گردان
چراغ خانه ی همسایه خاموش
به جای سفره بار غم چه بر دوش
نمی داند چه سازد با غم خویش
بگیرش هموطن یکدم در آغوش
تو گر خواهی خدا را خود ببینی
قسم بر ذات او
در خانه ی اوست
چه کس گفته خدا در جا نماز است ؟
و یا اندر طواف و در حجاز است ؟
غلط گفته
خدا در خانه ی اوست
دلت را یکدمی مهمان او کن
برایش شاخه ای گل جستجو کن
که او را کودکی کفشیست پاره
چه گویم من خودت دانی تو چاره
مگر او دل ندارد ؟؟؟
چه کس باید برایش گل بکارد ؟؟؟
زمستان رفت و نوروز و بهارست
کامل این شعر نو را در آسمان شعر و غزل در بلاگفا بخوانید منصور