این   واژه ی     زیبای   سخن     بیش    ز   قند   است 

              ز  یادت  کی  روم   بیرون 

                       کشیدی  جان  و  دل  در خون 

                                                     که  نوروزم 

                                                             همه  روزم   بغم  باشد 

               تو  را  من   دوست  می دارم 

                               برایت  شاخه ی   امید  می کارم 

                                                 جفایت  را   نمی خواهم 

                                                               منی  که  در  قفایت  گریه ها   کردم 

             ز  یادت  کی  روم  بیرون 

                     شدم  مجنون   صحرا  گرد  و  پر  دردم  

                                         نمی گویم   برایم    قصه ای  سر کن 

                                                      ولی  با  غصه ام  همگام  و همدم  باش 

                                                                             نمی گویم   دمادم  باش 

                                                                        دمی  همگام  و  همدم  باش 

                                          تا   دگر بار             خدا   نگهدار              منصور