بیتی بداهه

 

 

 

         این  واژه ی     زیبای   سخن      بیش   ز    قند   است 

 

 

 

             زلف  آشفــته   چنــان  کــرد   ز  خود  بیـتابم 

 

                                                    که من  امشب  ز غمش تا  به  سحر بیخوابم 

 

 

 

                                تا  بار  دگر                  خدا  نگهدار                منصور