بیتی بداهه که امید است غزلی دلنشین گردد

 

 

          این   واژه ی    زیبای   سخن     بیش   ز    قند   است 

 

 

 

              بسکه  زدم  از  غم  او  دوست دوست 

 

                                                            جان چه  نحیف و  به تنم  مانده پوست 

 

 

                                            تا  دگر بار         خدا  نگهدار                  منصور