بیتی بداهه که امید است غزلی دلنشین گردد

 

 

          این   واژه ی    زیبای   سخن     بیش    ز   قند   است 

 

 

 

                  گل  ز  تو  بر  شاخه  شد  آویخته 

 

                                                               روی  تو  در دل  چه  غمی  ریخته 

 

 

                                  تا  دگر بار                خدا نگهدار                 منصور