بیتی بداهه که امید است غزلی دلنشین گردد

 

 

          این   واژه ی    زیبای    سخن     بیش   ز    قند   است 

 

 

              چو گلی  او  به  بهاران  چه  هویدا  شد و رفت 

 

                                                    دلم  از  دیدن  او   غــرق  تمــنا   شد  و  رفت 

 

 

 

                                    تا  بار دگر              خدا نگهدار                 منصور