بیتی بداهه که امید است غزلی دلنشین گردد

 

 

          این   واژه ی    زیبای   سخن    بیش   ز     قند   است 

 

 

                من  ار  که    تیر  نگه  در دلم    فرو  کردم 

 

                                                      چه  از  دو  چشم  عزیزت دوباره  در  دردم 

 

 

                                  تا  بار دگر                 خدا  نگهدار                 منصور