این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است من ستر به مستی ز جمالت نتوانم بر باد فغـــانم که چنین داد زنانم گر کشتنی ام زود بکش جان بعذابست تا خود ز کمندت بدمی وا برهانم هر بار ملامت که بشد شانه ی منصور بر جان بکشم ز آنکه توئی روح و روانم تا دگر بار خدا نگهدار منصور |