بیتی فی البداهه که امید است غزلی دلنشین گردد

 

 

          این  واژه ی     زیبای  سخن      بیش    ز   قند  است 

 

 

 

               گریه ای دارم   ولی در  خنده  پنهانش  کنم 

 

                                                   گر  ببینم   روی  او   جانم   به  قربانش  کنم 

 

 

                                          تا  مرغ سحر           خدا  نگهدار              منصور