این   واژه ی    زیبای    سخن     بیش    ز    قند   است 

               عمری  بیاد  روئی    در دام  دل  اسیرم 

                                                            ترسم  در  اشتیاقش   نادیده  من بمیرم 

               هر جا گذر  نمودم    افسرده حال  بودم 

                                                             منصور   اگر  بمیرد    بر  مرگ   نا گزیرم 

                                             این  غزل    هشت  بیت  است 

                                         تا  مرغ سحر            خدا نگهدار                      منصور