این   واژه ی   زیبای   سخن    بیش   ز     قند   است 

               شرمنده شدم از دل خود بسکه  دویدم 

                                                          دنبــــال  رخ اش  در همه جا  یار ندیدم 

                                  تا  مرغ  سحر    خدا    نگهدار                   منصور