این  واژه ی   زیبای   سخن    بیش   ز    قند   است 

            آنکه  این  روی  گلت  حسن  ازل  تمکین   داد  

                                               حکم   بیچاره ی  من را  به درت   بی دین  داد 

           دل  سی   پاره  شدم   بر  سر آن   سرو بلند 

                                                کس  ندادست   گدائی  به  من  مسکین  داد 

          سر   منصور  نگردد   به   رهی   غیر   تو  گل 

                                                 خودت آهسته بگو  از  چه چنین تمکین  داد ؟ 

                                 تا  دگر  دیدار     خدا  نگهدار                    منصور