بیتی فی البداهه که امید است غزلی دلنشین گردد

 

 

            این   واژه ی   زیبای   سخن     بیش   ز    قند   است 

 

 

 

 

              دیوانه  شدم   بسکه   دغل   من   دیدم 

 

                                                            در   گریه    ولی   بر  لب  خود   خندیدم 

 

 

 

                                  تا   دیداری   دگر   خدا   نگهدار                           منصور