بیتی فی البداهه که امید است غزلی دلنشین گردد

 

 

            این   واژه ی    زیبای   سخن  بیش  ز    قند   است 

 

 

 

 

              آن دمی  دیدم  تو  را  خوردم   زمین 

 

                                                             دست   افتــــاده   نگیری   نازنین  ؟ 

 

 

 

 

                       تا   دگر  بار    بخت  یار    خدا  نگهدار                           منصور