این  

           این  واژه ی   زیبای   سخن   بیش    ز    قند   است 

                     دل  دارم   و   طاقتش  ندارم 

                                                                 من  طاقت   آفتــــ ش  ندارم 

                    آفت  نبود شعله ی جانست 

                                                                  گر  طاقت  گفتنــــش  ندارم 

                    رفتم که  کشم  دلم بکویش 

                                                                  دیدم   دل    بردنش    ندارم 

                    گفتم که  گریزم از کمندش 

                                                                   جان مایه ی رفتنش  ندارم 

                    منصور وش ار  به پای  دارم 

                                                                   خونی به  نوشتنـش  ندارم 

                                تا   دگر  دیدار    خدا   نگهدار                            منصور