این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
اینک ابیاتی فی البداهه برای شما عزیزان همراه میسرایم
هر که دارد نظر پی جانش
کی شود لاف عشق جانانش ؟
گر ز مهر و وفا تو دم بزنی
یا مزن یا بیار برهانش
ور به دریای عشق همچو غریق
ز چه ترسی رسد که بارانش ؟
هر که شد بنده و فقیر نگار
مفتخر باشد اوست سلطانش
من تو را جویم از دو عالم و عشق
درد من را چه اوست درمانش
و ین دل از ناوک نگاهت زخم
از سر خنجرت مترسانش
وای از آن لعل لب که برده دلم
غنچه ای در بن آب دندانش
و آنکه در بادیه بعشق تو شد
لذتی باشد از بیابانش
چاه عشق است یا که بحر فنا ؟
آنچه نامیده شد زنخدانش ؟
و زخدا خواهمت نه جز که وصال
من نخواهم که حور و غلمانش
گر چه منصور میکشد به حریم
صد چو من گشته گوی چوگانش
من بدنبال او چه مفتونم
همچو مویش شدم پریشانش
این غزل بعد از درج در وبلاگ بالغ بر سی بیت گردید
با غزل مفتون یار تا د یگر د یدار خدا نگهدار دوستدار همه ی شما منصور