غزل ( پگاه )

                            این    واژه ی      زیبای   سخن    بیش   ز   قند   است



                                       


                      کلیه غزلهای مندرج در این وبلاگ از سرایشهای منصورگروسی است


                                       غزل ( پگاه )  این  غزل  دوازده  بیت  است



            تو  چنان  بدل  نشستی  که  نمیدهی مجالی


                                                    به  عجب   در  آن  فتادم    که   نهایت   کمالی



            در    دیده  وا    نمودن  به  پگاه    و    بامدادان


                                                     چه بفال نیک آید تو  عجب  که خوش  جمالی




           منم  و  خراب بختم  که  چنین  بحال  سختم


                                                      بفراق  بر   نشستم   که  رسم   به  اتصالی




           شده بخت  من  به  عقرب نظری  برت  نبندم


                                                     ولی از  قفا  بگویم   که  تو حسن  بی زوالی




           غم بیکسی ز من شد  ز تو بر منم ستم شد


                                              چکنم به کس چه گویم ؟ شده هر دمم چو سالی




          همه  دم  امید  منصور شده با  تو  بر نشیند


                                                     ولی  از   وصال رویت    نبود  به   جز   ملالی




                         تا  د یگر     د یدار  شاد     باشید    و  کامروا                                       منصور