این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
به مرگم می کشانی غم نبینی
تو در شب هم چو روزت مه جبینی
دلم دیوانه شد ز آن دم تو را دید
چرا ای بی وفا با من چنینی ؟
تو که با دیگران خوش می نشینی
چه کردم من چنین بر راه کینی ؟
لبت چون برگ گل رویت چو ماهست
چه گویم من که مه در آستینی
گلستان از تو می گردد فنا را
تو حوری ؟ یا بتی ؟ یا یاسمینی ؟
نه ترکی نی که هندو پس چه هستی ؟
پریشان گشته ام بس عنبرینی
شنیدم من رقیب زار دارم !
خدا را من ببین او را نبینی
بسی منصور از آن عشقت خرابست
به دل گفتم تو حق داری غمینی
این غزل دوازده بیت است تا دگر دیدار خدا نگهدار منصور