این  واژه ی   زیبای  سخن  بیش  ز    قند  است 

               کارم  از  بسکه  ز  روی  تو خـــــراب  افتادست 

                                            دستم  از  دست  تو بر  جام  شراب  افتادست 

               ور  مقیم ام  به  خرابات  و  صراحی  در  پیش 

                                              ز  سر  مــوی  تو   دل  بر  ره  تاب   افتادست 

              مکنم  عیب  تو  زاهد  که  چه  خوش  احوالیست 

                                              سر  زلفش   کج  از این  کار  خراب  افتادست 

              جامی  آن شب  چو  بدادند بدستم  ز  فراق 

                                              دلم  اینسان  به  ره  شور و شراب  افتادست  

              گر چه  منصور  ندارد به جهان  جز می  و  یار 

                                               لکن  این  غالیه  بر  نظم  ز  خواب  افتادست 

                        این  غزل  ده  بیت  است  تا  دگر  دیدار  بهاری  باشید          منصور